zor zamanlar belki şehrin bir yerinde hala çocuk kalabilen çocuklar var elzem artık hayal kurmamak merak etmemek ve umursamamak bulutların ardında ne var
yanlış çağda gelen yersiz insanlar gözlerini ilk göğe açtılar yoktu kanatları uçacak tükenene kadar vakitler boyu çölde vaha aradılar
hayalleri yüceyken alçaklığa esir insanın kaderinden bulunmaz zoru yarın olana amacı yitmeyene kadar cevabını bulamamış çok soru
boğuk mekanlar belki tarihin bir köşesinde daha oğlunu büyüten anneler var küçükken eliyle büyüdü mü gözüyle ama hep ölesiye kızını seven babalar
betona atılmış zehirli tohumlar onca çığlığı duydular yoktu ya kalpleri aldıracak yine de kimi kulaklarını kimi vicdanlarını tıkadılar
hızla tükenen ömrün mezarında yavaş solan çiçeğin kokusu bu hiç aramadı insanlığı ama bu kadar da özlememişti onu
zor zamanlar...